Drie albums ver in hun carrière, zijn ze duidelijk een groot fenomeen – en toch zul je in hun aanpak geen enkel spoor vinden van strategische rationalisering of van oppervlakkige alledaagsheid. Het is zelfs zo dat Lennart Eicke, Felix Eicke, Jakob Amr, Marike Winkelmann en Djamin Izadi zich daar weinig van aantrekken en zelfs niet geïnteresseerd zijn in de klassieke manier van werken. In plaats daarvan willen ze vasthouden aan hun underground roots en nóg dieper graven, de niche verbreden die ze voor zichzelf hebben gecreëerd. Het is nog steeds dezelfde subculturele instelling van de begindagen – en dit jaar staan ze op het punt om hun hele Indie-Pop/Post-Punk/Synth-Grunge stijl naar een hoger niveau te tillen – met “Sophisticated Sad Songs”. Het soort nummers dat er onmiddellijk in slaagt collectief verdriet om te zetten naar momenten van gedeeld geluk.

De paradox die Leoniden kenmerkt: aan de ene kant lijken al hun nummers gehuld in een gevoel van euforie en uitgelatenheid. Je krijgt meteen zin om te dansen en ze zijn duidelijk gemaakt voor de grootste podia. En toch, aan de andere kant, drukken vrijwel al deze nummers negatieve, wereldvreemde gevoelens uit. Voor Leoniden is muziek maken altijd een vorm van zelftherapie geweest. Een manier van expressie, een uitlaatklep voor overtollige mentale bagage, de ultieme manier om stoom af te blazen – dat is wat ze zo intens en boeiend maakt. Met het festivalseizoen voor de deur, zal Leoniden snel terugkeren naar de grootste podia: al springend en klimmend en met honderden lichamen verstrengeld in gigantische mosh pits.